Ο Φόβος της Αποτυχίας καταδιώκει και καταδιώκεται μέσα στο κυνήγι της Επιτυχίας, γιγαντώνεται μέσα στην Προσδοκία για επιβράβευση, διογκώνεται από την υπέρμετρη Αγωνία του Αποτελέσματος,της Έκβασης..
Πού καταλήγουμε;
Ψάχνουμε απεγνωσμένα έτοιμες λύσεις, τυποποιημένες απαντήσεις σε ερωτήματα προκάτ, και κάπου εκεί η ουσία χάνεται, διασπάται σε τόσα πολλά κατακερματισμένα πεδία, τόσα που αδυνατούν να χωρέσουν το Ψυχολογικό μας Όλο..
Αποσύνθεση τμηματική, διαμελισμένη Επίγνωση, Ανυπαρξία μέσα στο χάος τόσων συντεταγμένων, Αποσύνδεση από την Εσωτερική μας Δύναμη, Απενεργοποιημένη Ύπαρξη..
Μηχανικά ταξιδεύουμε μέσα στον παραλογισμό του χρόνου, με αναλαμπές Ζωής με ουσία και νόημα..
Αντί να Ψάχνουμε να βρούμε Εμάς, ανακαλύπτουμε διαρκώς νέους τρόπους διαχείρισης και συντονισμού με ότι κινείται γύρω μας..
Προοπτική μέσα στο άπειρο, ασαφή όρια, ανυπαρξία Συνειδητότητας, Επαγρύπνηση, ναι..όμως, κατανοούμε άραγε βαθιά όλα όσα συνθέτουν το δικό μας Προσωπικό Κεφάλαιο, δημιουργούμε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που δίνουν πνοή Ζωής στο κάθε μας Τώρα;;
Αρεσκόμαστε να περιδιαβαίνουμε τις ανήσυχες σκέψεις δίχως σταματημό, επαναλαμβάνοντας την ίδια κίνηση, αλλάζοντας καμιά φορά την φορά και κάπως έτσι νομίζουμε ότι κινούμε εμείς τα νήματα μιας υπολανθάνουσας μηχανικής Δράσης και Αντίδρασης..
Αντανάκλαση στο Παντού και Πουθενά, στο Όλα και στο Τίποτα, κονσέρβες ολικής, στο πριν στο μετά και στο τώρα..
Η υστερία της Επανάληψης, της άτυπης Αντιγραφής δεδομένων και συνθηκών, ο κύκλος διαρκώς στενεύει, γίνεται ασφυκτικός, ανυπόφορος.. Να σπάσουμε τα καλούπια, να βγούμε έξω από τα στενά του όρια..
Έχουμε ρουφήξει τόση γνώση.. την απορρόφησαμε όμως;
Και άντε πες πως ναι, έχουμε χτίσει εμάς, τα δικά μας ατομικά θεμέλια, μας γνωρίζουμε σε βάθος, μπορούμε να μας κατανοήσουμε;
Ή απλώς δεν αντέχουμε άλλο και κάνουμε μια απόδραση από τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα που νιώθουμε να μας πνίγουν;
Αντίδραση στην Πίεση ή υπό Πίεση;
Τι ζητάμε; Να πετάξουμε ελεύθεροι;
Τι κάνουμε για αυτό;
Απλά σπάμε τα δεσμά;
Δίχως Κατανόηση Εαυτού, δίχως Αυτογνωσία, έτσι απλά; Και μετά,τι;
Ο αετός σε κάποια φάση της ζωής του καλείται να πάρει μια απόφαση. Η απόφαση αυτή έχει ευθύνη. Ή θα συνεχίσει όπως πριν και απλά θα πεθάνει, ή θα απομονωθεί σε ένα απόμακρο και απόκρημνο σημείο και εκεί ολομόναχος θα ενταχθεί σε μια διαδικασία Απαλλαγής από το Παλιό.. έτσι, ο ίδιος θα ξεριζώσει τα νύχια του για να βγουν καινούρια, θα μαδήσει τα θαμπά και κουρασμένα του φτερά για να δημιουργηθούν νέα, θα χτυπήσει με δύναμη και συνειδητότητα το ράμφος του πάνω στα βράχο για να πάρει τη θέση του το ανανεωμένο λειτουργικό του ράμφος..
Πάλι από την αρχή ;
Με την ίδια μορφή, τα ίδια δεδομένα..;;
Αλλάζοντας τα δεδομένα, αλλάζουμε και το πλαίσιο..
Πλαίσιο Ζωής και Δημιουργίας και κάπου εκεί έρχεται να αναμετρηθεί το Συναίσθημα..
Γιατί τα κάνουμε όλα αυτά;
Γιατί ο αετός μπαίνει σε αυτή την επίπονη διαδικασία, γιατί η πεταλούδα σπάει το κουκούλι ενώ ξέρει ότι η δική της ζωή, το δικό της ελεύθερο πέταγμα θα είναι για λίγο..
Μα για να ζήσουμε, να ζήσουμε στα αλήθεια..αλλά, όχι όπως παλιά, τώρα είναι αλλιώς, τώρα ξέρουμε, τώρα παίρνουμε την απόφαση, τώρα παίρνουμε την ευθύνη, τώρα μας αφορά..
Τώρα μας Αγαπάμε ή τουλάχιστον αρχίζουμε να Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει να μας Αγαπάμε..
Η Αγάπη, η Αγάπη είναι η μόνη Ελευθερία, αντίδοτο σε ότι φαντάζει δυσβάσταχτα εξωπραγματικό, Βάλσαμο για την Ψυχή, δίχως τιμωρία μήτε έπαινο..
Η αγάπη είναι παντού..
Βρες την Εσωτερική σου Δύναμη και κάντην Αγάπη..
Δώσε νόημα στην κάθε Ύπαρξη ξεκινώντας από την δική σου..
Ελευθερώσου από τα δεσμά.. φυσικά και μπορείς, φτάνει να το θελήσεις!!
Φτάνει να θέλεις να ζεις πάντα με αυτό που συμβαίνει πραγματικά, μέσα σου και γύρω σου, να ελευθερώσεις το Νου από την αναπηρία της αυθεντίας, να Παρατηρήσεις βαθιά και να Αποδεχτείς αυτό που πραγματικά είσαι και όχι αυτό πού θα έπρεπε σαν προβολή ψυχαναγκασμών να είσαι!!
